- ابوالفرج مالکی (اَ بُلْ فَ رَ)
مالکی. عمر بن محمد. یکی از فقها بمذهب مالک. او راست: کتاب الحاوی در فقه و کتاب اللمع در اصول فقه. وفات وی به 331 هجری قمری بوده است. (ابن الندیم)
معنی ابوالفرج مالکی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
مالکی. خادم شیخ ابوسعود جارحی. او راست: شرح قصیدۀ همزیۀ بوصیری صاحب برده
(لِ)
لغت نامه دهخدا
محمد بن جعفر بن سلیمان بن علی بن صالح صالحی، مکنی به ابوالفرج. وی از مردم بغداد و به جد خود صالح صاحب المصلی نسبت داشت. از ابوبکر محمد بن محمد باغندی وهیثم بن خلف دوری و عبدالله بن اسحاق مداینی و حسن بن طیب شجاعی و محمد بن ابراهیم برثی و ابولیث فرائضی و ابوبکر بن ابوداود و ابوالقاسم بغوی حدیث کند و از بسیاری از غربا نیز چون ابوعروبه حرانی و ابوالحسن بن حوصا دمشقی و مکحول بیروتی، و حسین بن احمد بن بسطام ایلی، و محمد بن سعید برخمی و جز آنان روایت کند. ابوالحسن علی بن احمد نعیمی و ابوالقاسم علی بن حسن تنوخی احادیثی از او آورده اند که سوء ضبط و ضعف حال وی را رساند. حمزه بن یوسف سهمی گوید: ابوالفرج صالح بغدادی ساکن بصره ضیعف الحال است و به حدیث او احتجاج نشاید. او را اصلی (کتابی) جید ندیدم و کسی را ثناگوی وی نیافتم و جماعتی حکایت کنند که وی کتاب ابومسلم بغدادی را به غصب برد و بی آنکه آن را سماع کند حدیث میکرد. وی به صفر 296 هجری قمری به بغداد متولد شد و به سال 374 به بصره درگذشت. (الانساب سمعانی ورق 348 الف)